Abstrakt

Niniejszy artykuł dotyczy jednego z warunków zastosowania uregulowania przewidzianego w art. 59a Kodeksu karnego. Ten nowy przepis, ujęty w ustawie nowelizacyjnej z 27.9.2013 r., wchodzący w życie 1.7.2015 r. wraz z całym pakietem szerokich zmian ustawodawczych, kreuje innowacyjne rozwiązanie nieznane dotychczas polskiemu prawu karnemu sensu largo. Dopuszcza bowiem bezwarunkowe umorzenie postępowania karnego w sprawach o przestępstwa publiczno-skargowe, z uwagi na realizację idei sprawiedliwości naprawczej. Symptomatyczne jest z pewnością uzależnienie dopuszczalności tej nowej podstawy umorzenia od inicjatywy pokrzywdzonego w postaci złożenia przezeń odpowiedniego wniosku. Wokół tak skonstruowanego warunku zastosowania omawianej regulacji pojawia się wiele różnorodnych pytań i wątpliwości, ale potrzebne jest również omówienie sygnalizowanego zagadnienia w aspektach niekoniecznie dyskusyjnych, związanych z urzeczywistnieniem tego warunku w ramach rzeczywistości karnoprocesowej. Specyfika przesłanki polegającej na wnioskowaniu przez uprawniony podmiot implikuje zresztą nieuchronnie nieco szersze spojrzenie, obejmujące także kwestie łączące się z trybem złożenia i rozpoznania tego wniosku. Niniejsze opracowanie nie przedstawia jednak wszystkich potencjalnych kwestii wchodzących w grę na tle tematyki tytułowej, ograniczając się do zreferowania tych najważniejszych i najbardziej typowych.