Abstrakt

I. Zażalenie jest dopuszczalne, gdy przepisy prawa procesowego przewidują możliwość wniesienia tego zwyczajnego środka odwoławczego w konkretnej sytuacji procesowej od konkretnego rodzaju orzeczenia. Poczynając od nowelizacji KPC wprowadzonej ustawą z 20.7.1950 r., przyjmuje się, że zażalenie przysługuje wyłącznie w wypadkach, w których ustawa wyraźnie je przewiduje. Dopuszczalność zażalenia w postępowaniu cywilnym uregulowana jest dwutorowo, tj. obok postanowień kończących postępowanie w sprawie zaskarżalne zażaleniem są także enumeratywnie wyliczone postanowienia i zarządzenia przewodniczącego dotyczące kwestii wpadkowych. Zażalenie może mieć postać nie tylko środka odwoławczego od nieprawomocnych orzeczeń sądu I instancji (art. 394 KPC), lecz także od wybranych orzeczeń sądu II instancji (art. 394¹ KPC). Odrębne cechy wykazuje zażalenie poziome – art. 394² KPC, jak również zażalenie na wyrok (zażalenie kasatoryjne) – art. 394¹ § 1¹ KPC.