Abstrakt

Zgodnie z art. 15 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009 Rady z 26.2.2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, rzeczywiste używanie wspólnotowego znaku towarowego we Wspólnocie stanowi obowiązek nałożony na uprawnionego do znaku, którego niedopełnienie wiąże się z dolegliwymi sankcjami. Podstawową sankcją za nieużywanie oznaczenia przez nieprzerwany okres 5 lat stanowi wygaszenie prawa ochronnego na znak wspólnotowy (art. 51 ust. 1 lit. a rozporządzenia 207/2009). Ponadto, zadośćuczynienie obowiązkowi używania znaku, jest warunkiem skuteczności wniesienia sprzeciwu wobec zgłoszenia do rejestracji znaku wspólnotowego przez osobę trzecią (art. 42 ust. 2 rozporządzenia 207/2009), a także wniosku o unieważnienie znaku wspólnotowego przysługującego osobie trzeciej (art. 57 ust. 2 rozporządzenia 207/2009). W niniejszym artykule analizie poddano kwestię używania rzeczywistego w jednym państwie lub w wielu państwach, jako wystarczającego dla oceny rzeczywistego używania wspólnotowego znaku towarowego, a także współistnienia dwóch reżimów ochrony znaków towarowych – krajowego i wspólnotowego oraz ich wzajemne relacje. Wskazane zagadnienia omówione zostały w odniesieniu do rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości w omawianych kwestiach. Autor dochodzi do wniosku, że na gruncie rozporządzenia 207/2009 używanie wspólnotowego znaku towarowego nie powinno ograniczać się do terytorium jednego państwa członkowskiego, aby uchronić znak przed wygaszeniem prawa ochronnego.