Abstrakt

W niniejszym artykule analizie poddano kwestię możliwości redukcji wynagrodzenia członka zarządu upadłej spółki, w odniesieniu do innych sankcji za niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości. Autorka przedstawia rezultaty wykładni literalnej oraz funkcjonalnej i systemowej art. 129 ustawy z 28.2.2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze, zestawiając je z poglądami obecnymi w doktrynie. W rezultacie ujawnia się rozdźwięk między treścią normy uzyskanej za pomocą wykładni językowej przepisu a treścią uzyskaną za pomocą wykładni funkcjonalnej i systemowej. Zdaniem Autorki, należy uznać obecną redakcję przepisu art. 129 PrUpN i jego wykładnię literalną za nieuzasadnioną oraz sprzeczną z zasadami prawa i postulować zmiany w prawie. Wykładnia art. 129 PrUpN powinna uwzględniać fakt, że nie sposób jest oceniać zasadności wysokości wynagrodzenia przez pryzmat efektów, które nie zostały osiągnięte i za osiągnięcie których zarządzający nie jest odpowiedzialny. Wątpliwe jest również adekwatne ocenianie nakładu pracy zarządcy przez sędziego-komisarza, ponieważ dokonanie takiej oceny w sposób wiążący się z daleko idącymi skutkami prawnymi wymaga doświadczenia w zarządzaniu. Przyjąć należy, że racjonalny ustawodawca wprowadzając do PrUpN przepis art. 129 miał zamiar sankcjonować tylko takie sytuacje ustanowienia „wygórowanego” wynagrodzenia, które są ukierunkowane na wyprowadzanie środków ze spółki, w tym w szczególności obejście zakazu wypłaty zysku wspólnikom drogą inną niż dywidenda. Wysokość wynagrodzenia członka zarządu może podlegać ocenie jedynie przez pryzmat ograniczeń swobody umów, które przewiduje art. 353¹ KC.