Abstrakt

Polski system prawny zawiera aktualnie trzy źródła prawa regulujące w sposób generalny problematykę ochrony interesów konsumentów. Należą do nich ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów, ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz ustawa o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Celem i zadaniem każdej z tych ustaw jest bowiem ochrona konsumentów w z góry niezdefiniowanych, określonych możliwie ogólnie stosunkach rynkowych, tzn. ochrona przed wszelkimi działaniami rynkowymi mogącymi stwarzać zagrożenia dla ich praw lub interesów. Dla zbiorczego określenia takich działań najbardziej adekwatne i pojemne zakresowo wydaje się pojęcie „nieuczciwych praktyk rynkowych”, którym posługuje się również przepis art. 76 Konstytucji. Niewygoda uniwersalnego posługiwania się tym pojęciem na gruncie wszystkich powołanych aktów prawnych polega na jego zastrzeżeniu dla jednego z nich. Dlatego też dla potrzeb uproszczenia rozważań zawartych w niniejszym artykule, zwłaszcza zaś wykazania podobieństw zagadnień mieszczących się w jego obszarze, stosowane będzie zbiorcze określenie „zakazanych praktyk rynkowych”, które obejmie swoim zakresem: „praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów” oraz pozostałe dwa pojęcia ustawowe, tj. „czyny nieuczciwej konkurencji” oraz „nieuczciwe praktyki rynkowe”.