Abstrakt

Przepowiednie zakładające koniec dotychczasowego prawa autorskiego w konfrontacji z Internetem okazały się przesadzone. Pomimo szeregu potencjalnych zagrożeń, jakie niesie dla twórców technologia informatyczna, staje się ona obecnie szeroko wykorzystywanym kanałem dystrybucji dóbr niematerialnych. Istotną rolę odgrywają przy tym sposoby redukowania skali naruszeń praw autorskich w środowisku elektronicznym. Na czoło w tym względzie wybija się przełożenie na praktykę znanego stwierdzenia, iż „odpowiedzią na technologię powinna być technologia”. Obecnie do roli panaceum dla większości obaw środowisk twórczych pretendują rozwiązania określane zbiorczym mianem systemów Digital Rights Management (DRM). Przynoszą one ze sobą szereg zagadnień prawnych, jak dotychczas niezbyt dostrzeganych w rodzimej literaturze. Niemniej jednak, o ich wadze świadczą chociażby działania Komisji Europejskiej odnoszące się do inicjowania dyskusji na temat DRM. Zasadniczym celem niniejszego opracowania pozostaje nakreślenie siatki pojęciowej związanej z Digital Rights Management oraz przybliżenie regulacji odnoszących się do zagwarantowania nienaruszalności tego typu technologii w ujęciu prawnoporównawczym.