Abstrakt

Zgodnie z art. III Konwencji każde z umawiających się państw - zgodnie z warunkami ustalonymi w artykułach następnych - uzna orzeczenie arbitrażowe za wiążące i wykona je zgodnie z regułami procedury obowiązującej na obszarze, na którym dochodzi się praw z orzeczenia. Uznanie lub wykonanie orzeczeń arbitrażowych, do których odnosi się Konwencja, nie będzie uzależnione od spełniania warunków istotnie uciążliwszych ani od poniesienia należności sądowych lub opłat istotnie wyższych, niż wymagane dla uznania lub wykonania krajowych orzeczeń arbitrażowych.

Zgodnie więc z art. III Konwencji o trybie, w jakim nastąpi uznanie lub wykonanie zagranicznego orzeczenia arbitrażowego, rozstrzyga prawo państwa, w którym dochodzi się uznania lub wykonania takiego orzeczenia. To zaś oznacza, że w zakresie trybu, czyli właściwości sądów oraz ich składzie, Konwencja odsyła do regulacji krajowych. Odesłanie to jednak dotyczy jedynie reguł działania organów sądowych danego kraju, co w przypadku Polski oznacza odpowiednie stosowanie art. 1151 KPC¹.