Abstrakt

Konstrukcja ustawy z 4.2.1994 r. o Prawie autorskim i prawach pokrewnych¹, niezależnie od jej merytorycznej oceny, dała asumpt do licznych dywagacji doktrynalnych, rozpatrujących poszczególne problemy w oderwaniu od innych, które powstawały wraz z kształtowaniem się w miarę spójnego poglądu na pojedynczą kwestię będącą przedmiotem rozważań². Tak np. podejmując próbę uzyskania odpowiedzi na pytanie dotyczące zakresu ochrony i możliwości wykonywania autorskich praw osobistych po śmierci twórcy, część doktryny opowiedziała się za ich trwaniem, przychylając się jednocześnie do poglądu uznającego dobra osobiste twórcy za część dóbr osobistych powszechnego prawa cywilnego i popadając tym samym w konflikt z zasadą wygaśnięcia tych dóbr wraz ze śmiercią podmiotu, któremu dobra te są przynależne. Z drugiej zaś strony uznanie odrębności autorskich praw osobistych i dóbr osobistych powszechnego prawa cywilnego, nie niesie ze sobą uznania, iż autorskie prawa osobiste nie wygasają wraz ze śmiercią twórcy. Należy zastanowić się, czy słuszne jest, wielokrotnie stawiane przez doktrynę pytanie, czy dobra osobiste twórcy są częścią dóbr osobistych powszechnego prawa cywilnego³.