Abstrakt
Czynności wyjaśniające, stanowiące sui generis stadium przygotowawcze w procesie o wykroczenia nie muszą być uwieńczone skierowaniem do sądu wniosku o ukaranie. Decyzja w tym przedmiocie zależy od całościowej analizy wszystkich okoliczności danej sprawy przy uwzględnieniu ich wzajemnych powiązań oraz wzięciu pod uwagę, że w obszarze wykroczeń, przed karami, które stanowią ultima ratio preferuje się środki oddziaływania poza karnego.
Uwagi wprowadzające
Dział VII ustawy z 24.8.2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia1 zatytułowany “Czynności wyjaśniające” stanowi nawiązanie do uregulowania znanego poprzednio obowiązującemu kodeksowi, w którym posługiwano się określeniem “czynności sprawdzające”2. Jeszcze wcześniej miejsce tych czynności zajmowało “dochodzenie karne”, wprowadzone do prawa wykroczeń ustawą z 1966 r. (Dz.U. Nr 23, poz. 149) wraz z wyłączeniem z kategorii przestępstw tzw. czynów przepołowionych ze względu na niewielki stopień ich społecznego niebezpieczeństwa3. Dochodzenie, o którym mowa, prowadzone było wówczas wyłącznie o takie czyny, które do pewnej wartości przedmiotu czynności wykonawczej, traktowane były przez ustawę jako wykroczenie.