Abstrakt

Pełne usądowienie wykroczeń postawiło przed ustawodawcą zagadnienie właściwego unormowania problematyki udziału obwinionego w sądowym postępowaniu w sprawach o wykroczenia tak, aby z jednej strony zapewnić realizację zasad procesowych, z drugiej zaś, mając na względzie charakter, ciężar gatunkowy oraz ilość tych spraw należało uwzględnić także aspekt szybkości postępowania, przeciwdziałania „opornym” obwinionym tamującym proces, co przy krótkim terminie przedawnienia spraw o wykroczenia nabiera szczególnego znaczenia. Oczywiście szybkość postępowania i związane z tym uproszczenia proceduralne nie mogą stać w kolizji z trafnością i zasadnością reakcji karnej w sprawie o czyn zabroniony.

Uwagi wprowadzające

Udział stron w postępowaniu przed sądem umożliwia pełniejszą realizację wielu zasad procesowych, zwłaszcza zasady kontradyktoryjności, jawności, prawdy czy bezpośredniości. Z kolei udział w rozprawie obwinionego zapewnia dodatkowo, co do zasady, należytą realizację przysługującego mu prawa do obrony. Wprowadzając w analizowanej sprawie stosowne regulacje w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia z 2001 r., ustawodawca, uwzględnił również fakt bliskości procedury wykroczeniowej z procedurą karną sensu stricto, tym bardziej, że po likwidacji kolegiów i przejęciu orzecznictwa w tych sprawach przez sądy nastąpiło pełniejsze zasymilowanie obydwu procedur.

Trzeba przyznać, iż już sam KPK z 1997 r. nadał udziałowi oskarżonego w rozprawie nieco inny charakter aniżeli kodeks z 1969 r. W literaturze przedmiotu wypowiada się pogląd, że dotychczasowa reguła obowiązkowego udziału oskarżonego w rozprawie została świadomie przez ustawodawcę zrewidowana i w tym zakresie mamy do czynienia z innym niż dotychczas spojrzeniem na kwestię obecności oskarżonego na rozprawie głównej¹. To inne spojrzenie przyjmuje, że [...]