Abstrakt
W ostatnim okresie spotyka się stanowisko, według którego wskutek odstąpienia syndyka od umowy wzajemnej następuje bezpodstawne wzbogacenie masy, co - zgodnie z art. 204 § 1 PrUp - kwalifikuje wierzytelność kontrahenta upadłego do drugiej kategorii zaspokojenia.
Taką opinię zaprezentowały warszawskie sądy gospodarcze. W niniejszym artykule Autor ustosunkowuje się do ich stanowiska dokonując wykładni art. 40 § 1 w kontekście z art. 204 § 1 pkt 2 PrUp.
Wprowadzenie
Projekt nowego Prawa upadłościowego, nazywanego insolwencyjnym, zawiera szereg nowych rozwiązań, wśród których na uwagę zasługuje podjęcie przez wierzycieli, po otwarciu postępowania, decyzji, czy dalszy jej etap ma być postępowaniem likwidacyjnym czy naprawczym1.
Z przepisów obowiązującego obecnie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 24.10.1934 r. - Prawo upadłościowe2 wynika natomiast, że celem postępowania upadłościowego jest likwidacja majątku masy upadłości (art. 110 i nast.) oraz równomierne zaspokojenie wszystkich wierzycieli (art. 203 i nast.). Temu ostatniemu celowi służy przede wszystkim podział funduszów masy upadłości następujący po przeprowadzeniu likwidacji majątku upadłego według określonych ustawowo zasad.
W naszym systemie prawnym zaspokojenie wierzycieli nie odbywa się w sposób równomierny.