Abstrakt

Obowiązująca w prawie polskim regulacja prawna firmy¹ ma blisko 70 lat. Przedsiębiorców nadal wiążą w tym zakresie normy działu III Kodeksu handlowego², utrzymane w mocy decyzją ustawodawcy towarzyszącą uchwaleniu Kodeksu spółek handlowych³. Uznano bowiem, że nowe przepisy dotyczące firmy powinny zostać wprowadzone do Kodeksu cywilnego, ponieważ dotyczą nie tylko spółek handlowych, ale również spółdzielni, jednoosobowych podmiotów gospodarczych i innych przedsiębiorców⁴, których prawne podstawy funkcjonowania znajdują się poza KSH. Konsekwencją tego założenia jest propozycja nowego unormowania firmy poprzez dodanie do Tytułu II, Księgi I KC Działu III „Przedsiębiorcy i ich oznaczenia” (art. 43^1-43¹⁰). Stosowny projekt⁵ nowelizacji KC znajduje się obecnie w parlamencie⁶.

Podstawowe założenia

Unormowanie firmy w KC ma się opierać się na trzech podstawowych zasadach⁷:

a) Firma ma być oznaczeniem odróżniającym przedsiębiorców, a więc osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, jeżeli we własnym imieniu, zarobkowo lub zawodowo oraz w sposób zorganizowany i ciągły prowadzą działalność gospodarczą (projektowany art. 43¹ KC). Proponowana tutaj definicja przedsiębiorcy ma mieć znaczenie podstawowe i uniwersalne w polskim systemie prawa⁸, a poprzez normę stanowiącą, że przedsiębiorca działa pod firmą (art. 43² § 1 KC), wyznacza zakres podmiotowy stosowania tego oznaczenia odróżniającego.