Abstrakt
Ustawa z 24.3.1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców jest obecnie najstarszym obowiązującym aktem prawnym w Polsce1. W ostatnim czasie regulacja ta stała się przedmiotem zainteresowania w związku z wejściem Polski do Unii Europejskiej. W niniejszym materiale Autor omawia kwestię nabywania lokali mieszkalnych przez cudzoziemców w Polsce, a zarazem proponuje rozwiązanie, mogące usprawnić obrót prawny w omawianym zakresie.
Co do zasady możemy przyjąć, iż każde nabycie nieruchomości przez cudzoziemca w Polsce wymaga uzyskania zezwolenia. Wydaje je w drodze decyzji administracyjnej - jak stanowi art. 1 ust. 1 ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (dalej jako: Nier-CudzU) - Minister Spraw Wewnętrznych2 za zgodą Ministra Obrony Narodowej, a w przypadku nieruchomości rolnych - także za zgodą Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej (obecnie Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi)3. Od tej reguły Nier-CudzU przewiduje jednak liczne wyjątki. Art. 7 Nier-CudzU przewiduje sytuacje, w których przepisów ustawy się nie stosuje. Art. 8 NierCudzU określa przypadki, w których nabycie nieruchomości może nastąpić bez potrzeby uzyskania zezwolenia. Oznacza to, iż wymienione w tym artykule przypadki nie podlegają w ogóle kontroli MSWiA4.
Zgodnie z art. 8 ust. 1 NierCudzU nie wymaga zezwolenia nabycie samodzielnego lokalu mieszkalnego w rozumieniu ustawy z 24.6.1994 r. o własności lokali (dalej jako: WłLokU)5. Przez nabycie należy tu rozumieć nabycie prawa własności takiej nieruchomości. Wyjątek ten dotyczy zarówno osób fizycznych jak i prawnych. Jeszcze przed wprowadzeniem odpowiedniej regulacji u