Abstrakt
Uwagi wstępne
Przełomowe znaczenie dla rozwoju regulacji prawnych w dziedzinie ochrony konsumenta we Wspólnocie miał Traktat z Maastricht. Podniósł on ochronę konsumenta do rangi polityki wspólnotowej. W nowym Tytule XI Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską przewidziano, że: “Wspólnota przyczynia się do osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony konsumenta poprzez: działania szczególne, wspierające i uzupełniające politykę realizowaną przez państwa członkowskie dla ochrony zdrowia, bezpieczeństwa i interesów ekonomicznych konsumentów oraz dla zapewnienia im odpowiedniej informacji” (ówczesny art. 129a) ust. 1 pkt b).Oznaczało to, że poza środkami przyjmowanymi na podstawie art. 100a) w ramach ustanawiania rynku wewnętrznego będzie można podejmować działania, służące wyłącznie ochronie konsumenta.
Zmiana ta przyczyniła się do przyspieszenia prac legislacyjnych w dziedzinie ochrony konsumenta. W kwietniu 1993 r. przyjęto dyrektywę w sprawie nieuczciwych klauzul w umowach konsumenckich2 . Na liście tych klauzul, zawartej w aneksie do dyrektywy, znalazła się klauzula wyłączająca lub ograniczająca roszczenia konsumenta przeciwko osobie prowadzącej działalność gospodarczą lub innej osobie, w sytuacji gdy osoba ta nie wykona bądź też wykona nienależycie jedno ze swoich zobowiązań umownych (pkt. 1 b) aneksu) . Oznacza to, że nawet jeśli w umowie zostaną wyłączone uprawnienia konsumenta z tytułu rękojmi, postanowienie to pozostanie dla niego niewiążące (por. art. 6 dyrektywy). Można zatem stwierdzić, że dyrektywa w sprawie nieuczciwych klauzul w umowach konsumenckich miała pewien wpływ na sprawy związane z ochroną konsumenta przed nienależytą jakością świadczenia. Wpływ ten jednak był dość ograniczony, bowiem zabrakło regulacji odnoszących się do samych uprawnień z tytułu rękojmi i gwarancji. Uświadomiono sobie wówczas, że należy kontynuować wysiłki zmierzające do jednolitej regulacji tych zagadnień we Wspólnocie3 .