Abstrakt
Regulacja wypowiedzenia w przepisach ogólnych o zobowiązaniach
1. Termin wypowiedzenia
Istotnym novum jest wprowadzenie do KC art. 3651, który stanowi, że „zobowiązanie bezterminowe o charakterze ciągłym wygasa po wypowiedzeniu przez dłużnika lub wierzyciela z zachowaniem terminów umownych, ustawowych lub zwyczajowych, a w razie braku takich terminów niezwłocznie po wypowiedzeniu”. Przepis ten nawiązuje do art. 272 KZ o niemalże identycznym brzmieniu i jest jedyną, poza art. 3841 KC (dawniej 385 § 3 KC) regulacją instytucji wypowiedzenia o charakterze ogólnym. Należy nadmienić, że we wcześniej obowiązujących przepisach wypowiedzenie regulowane było oddzielnie w stosunku do poszczególnych umów2 .Wyraźne wprowadzenie zasady, że wypowiedzenie stanowi sposób zakończenia zobowiązań trwałych o nieoznaczonym czasie trwania, nie stanowi zmiany merytorycznej, bowiem i przed wprowadzeniem art. 3651 KC przyjmowano powszechnie, że „bezterminowe zobowiązania trwałe nie wiążą stron wieczyście”3 . Przykładowo, mimo braku wyraźnego przepisu przyjmowano możliwość wypowiedzenia użyczenia, gdy umowa nie przewiduje celu użyczenia (nie można wtedy zastosować art. 715 KC)4 , czy komisu, jeśli przybierze charakter ciągły (analogia ze zleceniem)5 .