Abstrakt
Zobowiązanie del credere
Zobowiązanie del credere nie było do tej pory uregulowane przepisami o umowie agencyjnej. Regulacja zobowiązania del credere towarzyszącego jednej z umów pośrednictwa (sensu largo)1 ma zresztą w ustawodawstwie polskim swoją historię. Zobowiązanie to było unormowane przepisami o komisie w Kodeksie handlowym z 1934 r. (art. 591 KH). W czasie obowiązywania KH stosowano ten przepis per analogiam do umowy agencyjnej2 . Mimo że KC nie przejął tej regulacji, dopuszczano możliwość przyjmowania na siebie tego rodzaju odpowiedzialności zarówno przez komisanta, jak i przez agenta3 . Stanowisko to znajdowało uzasadnienie w zasadzie swobody umów oraz dyspozytywnym charakterze przepisów dotyczących zobowiązań4 .Jak już wspomniano, nowe przepisy wprowadzają ograniczenie dotyczące formy przy zaciąganiu przez agenta zobowiązania del credere (art. 7617 § 1). Wymagania w zakresie formy dotyczą całej umowy agencyjnej, do której wprowadzono postanowienia o zobowiązaniu del credere. Umowa powinna wówczas zostać zawarta w formie pisemnej ad eventum. W razie niezachowania formy pisemnej umowę uznaje się za zawartą bez tego zastrzeżenia (art. 7617 § 1 zd. 2)5 . Skutek ten nastąpi także wówczas, gdy formę pisemną zachowano jedynie dla postanowień wprowadzających zobowiązanie del credere.