Abstrakt
Podstawowe założenia OchrKomU
Uchwalenie OchrKomU stanowi wyraz realizacji dyspozycji zawartych w art. 76 Konstytucji RP z 1997 r.1 . a także art. 68 i 69 Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi (Dz.U. z 1994 r. Nr 11, poz. 38).Wbrew tytułowi, zakres materii normowanych w ustawie nie ogranicza się jedynie do „zagadnień konsumenckich” oraz odpowiedzialności za produkt. Ustawa dotyczy również relacji między przedsiębiorcami, a to w kwestii inkorporacji wzorców umownych oraz zasad związania nimi. Nie ulega wątpliwości, że OchrKomU odpowiada wygom określonym w wyżej wymienionych przepisach. Dotyczy ona bowiem tak kwestii ochrony interesów ekonomicznych konsumenta (w zakresie umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa i na odległość, umów zawierających klauzule o niedozwolonym charakterze oraz odniesienia szkód wyrządzonych przez produkt niebezpieczny), jego prawa do prywatności (w odniesieniu do umów zawieranych za pomocą środków komunikowania się na odległość), a także zdrowia i bezpieczeństwa (w zakresie bezpieczeństwa produktów).
Unormowanie ustawowe oparte jest zarazem na postanowieniach czterech dyrektyw wspólnotowych dotyczących ochrony konsumenta, a mianowicie dyrektyw: 85/577 o umowach zawieranych poza miejscem prowadzenia handlu (OJ L Nr 372 z 31.12.1985r., s.31), 97/7 o umowach zawieranych na odległość (OJ L Nr 144 z 4.6.1997 r., s. 19), 93/13 o nieuczciwych klauzulach umownych (OJ L Nr 95 z 21.4.1993 r., s. 29) oraz 85/374 z 25.7.1985 r. o odpowiedzialności za produkt wadliwy (OJ L Nr 210 z 7.8.1985 r., s. 29).
Ustawa nie obejmuje rzecz jasna całokształtu wspólnotowego prawa konsumenckiego. Poza sferą normowania polskiego prawa znajdują się m.in. kwestie ochrony konsumenta w zakresie umowy timesharingu (zawarte w KC), kredytu konsumenckiego, zapłaty kartą kredytową i wiele innych, już w prawie wspólnotowym uregulowanych.