Abstrakt

Wejście w życie 9.5.2000 r. ustawy z 7.10.1999 r. o języku polskim (Dz.U. Nr 90, poz. 999; dalej: JęzykPolU) spowodowało pojawienie się określonych wymogów dotyczących obrotu prawnego, a w szczególności sporządzania umów. Wymogi te muszą znaleźć odzwierciedlenie również w praktyce bankowej. Stosowanie przepisów ustawy przez banki nie będzie jednak zbyt proste z uwagi na fakt, że przedmiotowy akt normatywny nie należy do szczytowych osiągnięć polskiego ustawodawstwa w dziedzinie legislacji.
Stąd pozwolę sobie już na wstępie uczynić zastrzeżenie, że opowiadam się za dalekim od restrykcyjności podejściem do interpretacji przepisów tej ustawy. Moim zdaniem, przy stosowaniu JęzykPolU w praktyce bankowej należy dokonywać takiej wykładni jej przepisów, która uwzględniałaby uzasadnione potrzeby banków, wynikające z realiów ich działalności. W niniejszym artykule postaram się omówić przepisy art. 7, 8 i 11 JęzykPolU, które -- moim zdaniem -- są najistotniejsze dla banków.