Abstrakt

Ustawodawca, dążąc do zapobieżenia rosnącej liczbie oszustw asekuracyjnych wprowadził do KK art. 298. Ma on na celu ochronę działalności instytucji ubezpieczeniowych, a co za tym idzie - wzmocnienie ich wypłacalności i pośrednio zwiększenie poczucia bezpieczeństwa ubezpieczonych, że warunki zawartej umowy ubezpieczeniowej zostaną dotrzymane, tzn., że w razie zajścia zdarzeń losowych lub wypadków zostaną im wypłacone odszkodowania¹. W poniższym artykule przedstawiono charakterystykę znamion tego nowego typu przestępstwa, a także stanowi on próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie co do kwalifikacji prawnej czynów sprawców usiłujących wyłudzić od ubezpieczycieli nienależne odszkodowanie.

Wraz z rozwojem systemu gospodarki rynkowej i powstaniem wielu konkurencyjnych firm ubezpieczeniowych znacząco wzrosła liczba przestępczych zachowań ze strony ubezpieczonych w postaci wyłudzeń odszkodowań. Przedstawiciele największych polskich towarzystw ubezpieczeniowych twierdzą, że co piąta szkoda jest sfingowana, a odszkodowanie wyłudzane. Największe zaś straty ponoszą te towarzystwa, w których dominują ubezpieczenia komunikacyjne².