Abstrakt

W praktyce częstokroć ma miejsce nadużywanie przez pracodawców art. 10 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw, co budzi wiele kontrowersji. Niniejsze opracowanie dotyczy interpretacji właśnie tego przepisu dotyczącego zwolnień indywidualnych. Jego treść budzi bowiem ciągle liczne wątpliwości w praktyce stosowania ustawy, a ich odbicie znaleźć można w bogatym orzecznictwie Sądu Najwyższego dotyczącym tej materii.

Kształtowanie się w Polsce gospodarki rynkowej i podporządkowana temu celowi restrukturyzacja zatrudnienia wymaga z jednej strony ułatwienia pracodawcom zwalniania zbędnych pracowników, z drugiej zaś stworzenia osłon prawnych i ekonomicznych, łagodzących skutki utraty zatrudnienia przez pracowników¹. Tym celom ma służyć ustawa z 28.12.1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw². Ustawa ta, zwana potocznie “ustawą o zwolnieniach grupowych”, dotyczy jednak nie tylko przypadków, gdy z przyczyn dotyczących pracodawcy konieczne jest jednorazowe lub w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące rozwiązanie stosunku pracy z grupą pracowników stanowiącą co najmniej 10% załogi lub liczącą co najmniej 100 osób (art. 1 ust. 1 ZwolGrupU). Z mocy art. 10 ZwolGrupU jej przepisy mają również zastosowanie w sytuacji, gdy zwolnienie dotyczy mniejszej niż wskazana w art. 1 ust. 1 liczby pracowników, a także w przypadku rozwiązania stosunku pracy z jednym pracownikiem.