Abstrakt

Gwarancja bankowa - uregulowana w nowym prawie bankowym jako jedna z czynności bankowych - jest jednym z najistotniejszych sposobów zabezpieczania wierzytelności pieniężnych. Autor przedstawia mechanizm działania tej instytucji oraz rozwiązania regulujące sytuację prawną podmiotów w niej uczestniczących.

Odpowiedzią na potrzeby obrotu gospodarczego, zwłaszcza w stosunkach międzynarodowych, było powstanie instytucji zwanej gwarancją. Stała się ona jednym ze sposobów zabezpieczania wierzytelności pieniężnych i w miarę wzrostu rynku pieniężnego rosło także jej znaczenie. Gwarancję - jako jedną z czynności bankowych - przewidywała ustawa Prawo bankowe z 1989 r. Ponadto do instytucji tej zastosowanie znajdowały przepisy art. 391 i nast. KC, a także zarządzenie Prezesa NBP z 5.11.1992 r. w sprawie szczegółowego trybu i form udzielania gwarancji bankowych (M.P. Nr 36, poz. 270). Na podstawie wyżej wskazanych regulacji gwarancja zabezpieczać miała wykonanie przez dany podmiot - zlecający jej udzielenie - określonego świadczenia wobec innego podmiotu, zwanego beneficjentem. Gwarancja pod rygorem nieważności musiała być zawarta na piśmie, a zobowiązanie banku miało zawsze charakter pieniężny. Zgodnie z prawem bankowym istniała także możliwość wystawienia gwarancji pośredniej, czyli potwierdzenia przez inny bank zobowiązania wynikającego z tytułu gwarancji.