Abstrakt

Każde demokratyczne państwo jest zainteresowane ochroną informacji mogących mieć wpływ na obronność oraz na bezpieczeństwo obywateli i porządek publiczny. Każde państwo powinno też dbać o ochronę prywatnych tajemnic obywateli i poszanowanie swobód obywatelskich określonych w Konstytucji i wynikających z prawa międzynarodowego. Ochronie informacji stanowiących tajemnicę państwową, służbową lub zawodową, a także tajemnicę prywatną, osobistą lub gospodarczą, służyć mają omówione przez autora przepisy rozdziału XXXIII nowego Kodeksu karnego.

Szersza penalizacja

Kodeks karny z 6.6.1997 r. (Dz.U. Nr 88, poz. 553 i Dz.U. Nr 160, poz. 1083), który wszedł w życie 1.9.1998 r., w rozdziale XXXIII typizuje przestępstwa przeciwko ochronie informacji. Przepisy zawarte w tym rozdziale zastępują rozdział XXXIV obowiązującego wcześniej Kodeksu karnego z 1969 r. W dotychczasowym kodeksie znajdowały się jednak wyłącznie przestępstwa przeciwko tajemnicy państwowej i służbowej, a w związku z tym zakres penalizacji był w znacznym zakresie uzależniony od uregulowań ustawy z 14.12.1982 r. o ochronie tajemnicy państwowej i służbowej (Dz.U. Nr 40, poz. 271 ze zm.), definiujących pojęcia “tajemnica państwowa” i “tajemnica służbowa”.

Naruszenie tajemnicy prywatnej i osobistej oraz tajemnic gospodarczych miało w dotychczasowym Kodeksie karnym znaczenie drugorzędne. Penalizację zachowań naruszających te dobra przewidziano bowiem w rozdziale dotyczącym przestępstw przeciwko wolności oraz w ustawach szczególnych.