Abstrakt

Prawo zamówień publicznych stanowi niewątpliwie sferę regulacji prawnej, której miejsce w strukturze poziomej systemu prawa nie jest oczywiste i bywa określane w doktrynie w sposób wysoce różnorodny. Wydaje się, że w literaturze należy wyróżnić cztery podstawowe koncepcje wskazywania systemowej przynależności prawa zamówień publicznych. Pierwsza koncepcja, reprezentowana tradycyjnie w doktrynie niemieckiej, ujmuje prawo zamówień publicznych jako obszar, wewnątrz którego przebiega precyzyjnie wytyczona granica między prawem administracyjnym i prawem prywatnym – po stronie administracyjnoprawnej znajdują się normy regulujące procedurę udzielania zamówienia publicznego, zaś po stronie prywatnoprawnej należy sytuować normy dotyczące umowy zamówienia publicznego i jej wykonania. Druga koncepcja, najszerzej chyba reprezentowana w nauce polskiej, zakłada postrzeganie prawa zamówień publicznych jako obszaru pogranicza prawa publicznego (prawa administracyjnego) i prawa prywatnego (prawa cywilnego), w którym pierwiastki znamienne dla obu stron dychotomicznego podziału prawa układają się w mozaikową całość, wskutek czego jednoznaczne określenie jej miejsca w systemie prawa nie wydaje się możliwe. Pozostałe dwie koncepcje wskazują na systemową przynależność prawa zamówień publicznych en bloc do prawa publicznego (prawa administracyjnego) lub prawa prywatnego (prawa cywilnego). Dążenie do wszechstronnego naświetlenia kierunków badań nad systemową przynależnością prawa zamówień publicznych każe nieskromnie wspomnieć, że w jednym z artykułów zaproponowałem umiejscowienie prawa zamówień publicznych w zbiorze norm nazwanym „prawem administracyjnym prywatnym”, mającym za przedmiot przede wszystkim coraz donioślejsze współcześnie zastosowanie instrumentów o genezie prywatnoprawnej w procesie realizacji zadań publicznych.