Abstrakt

TEZA: Instytucja zamówień in-house została ukształtowana przez orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). To on określił warunki, na jakich instytucja zamawiająca sprawująca władzę publiczną może udzielać zamówień bez zaproszenia do składania ofert. Regulacja unijna tej instytucji została wprowadzona dopiero w drodze dyrektyw 2014/24/UE i 2014/25/UE. Podkreślenia wymaga fakt, że na gruncie acquis communautaire zamówienia typu in-house to w rzeczywistości świadczenie dostaw, usług i robót budowlanych przez podmioty wewnętrzne, nad którymi instytucje zamawiające mają pełną kontrolę. Trybunał niejednokrotnie wypowiadał się, czy dany rodzaj świadczenia, z uwagi na podmiot, który tego świadczenia dokonuje, jest zamówieniem publicznym w rozumieniu dyrektyw, czy też nie. Trybunał zatem nie traktował tego rodzaju świadczeń wewnętrznych jako zamówień publicznych, gdyż wskazywał, że organy publiczne państw członkowskich mają swobodę w sposobie określania sposobu realizacji swoich zadań służących realizacji misji społecznej, czy to przez wykorzystanie własnych zasobów, współpracę z innymi organami, tworzenie jednostek wykonawczych lub osób prawnych, czy też przez udzielanie zleceń podmiotom prywatnym. Trybunał jednocześnie zwracał uwagę na to, że nie wszystkie rodzaje świadczeń, jakie mogą być zlecone przez instytucje zamawiające, są zleceniami wewnętrznymi, i ustanowił reguły, według których powinna być dokonywana ocena, czy dane świadczenie jest świadczeniem typu in-house, czy też stanowi zamówienie publiczne i podlega dyrektywom albo ogólnym zasadom traktatowym, w tym zasadzie uczciwej konkurencji.