Abstrakt

I.  Glosowane postanowienie SN było poprzedzone rozstrzygnięciami sądów meriti o odmiennym charakterze, a mianowicie wyrokiem sądu pierwszej instancji i następnie postanowieniem sądu drugiej instancji. Sąd pierwszej instancji, rozpoznając powództwo uczestników przetargu o zwrot wadium zatrzymanego przez zamawiającego na podstawie art. 46 ust. 4a ZamPublU1, uznał, że zachodzi podstawa merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy i – stosownie do treści art. 316 § 1 KPC – wydał wyrok (częściowo uwzględniający powództwo). Wyrok ten został zaskarżony apelacją przez obie strony (art. 367 § 1 KPC). Rozpoznając apelację sąd drugiej instancji doszedł do odmiennych wniosków, a mianowicie, że sprawa nie może być merytorycznie rozstrzygnięta, ponieważ uczestnicy przetargu nie wyczerpali środków ochrony prawnej przewidzianych w ZamPublU, w związku z tym wydał postanowienie o odrzuceniu pozwu z powodu czasowej niedopuszczalności drogi sądowej (art. 354 KPC w zw. z art. 199 § 1 pkt 1 KPC). Jako, że w tej sprawie dopuszczalna była skarga kasacyjna do SN (art. 3981 § 1 KPC), ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia, która przekraczała kwotę 50 000 zł (art. 3982 § 1 KPC), uczestnicy przetargu zaskarżyli postanowienie sądu drugiej instancji. Sąd Najwyższy uznając, że konieczne jest ponowne rozpoznanie sprawy, uchylił postanowienie sądu drugiej instancji2.  Postanowienie SN, będące przedmiotem glosy, dotyczy niezwykle istotnego zagadnienia nie tylko dla praktyki stosowania ZamPublU, ale także dla nauki. Sąd Najwyższy w orzeczeniu tym dotknął bowiem problematyki dopuszczalności drogi sądowej3, uznając, że sprawa o zwrot wadium zatrzymanego przez zamawiającego na podstawie art. 46 ust. 4a ZamPublU (a ściślej o zasądzenie jego wartości) jest sprawą cywilną w sensie materialnoprawnym i formalnym (art....