Abstrakt

Wprowadzenie  Wysokie tempo wzrostu małej i średniej przedsiębiorczości oraz specjalizacji w zakresie świadczenia, zwłaszcza usług i robót budowlanych w drugiej połowie XX w., narzuca potrzebę uwzględniania w większym stopniu rozmaitych form współpracy w ramach rozwiązań normujących procesy usługowe oraz inwestycyjne. W szczególności coraz bardziej skomplikowane formy współpracy technologicznej uzasadniają zaostrzenie odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Na znaczeniu zyskuje funkcjonująca od dawna zasada, że dłużnik-wykonawca odpowiada przed zamawiającym-wierzycielem za wszystkich pomocników i innych podwykonawców, za pośrednictwem których wykonuje swoje zobowiązanie. Wykonawca posługujący się osobami trzecimi w celu powiększenia swojego potencjału ponosi wynikające stąd konsekwencje i nie może przerzucać tego ryzyka na zamawiającego, zasłaniając się tym, że wykonanie zobowiązania zlecił komu innemu1. Już w świetle art. 241 poprzednio obowiązującego Kodeksu zobowiązań dłużnik nie mógł powoływać się na to, że miał prawo powierzyć trzeciemu realizację swojego zobowiązania, odpowiadał za jego zachowanie, tak jak swoje własne działanie lub zaniechanie, nawet wtedy gdy przy wyborze podwykonawcy dołożył należytej staranności2.   Obecnie to samo wynika z art. 474 KC3, zgodnie z którym dłużnik odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie za zachowanie osób, z których pomocą zobowiązanie wykonuje, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza. Przepis ten stosuje się także w wypadku, gdy zobowiązanie wykonuje przedstawiciel ustawowy dłużnika, choć – jak wiadomo - jego zachowanie mieści się już w ramach osobistego działania dłużnika....