Abstrakt

I Rozpoznając skargę na wyrok Krajowej Izby Odwoławczej dotyczący wykluczenia przedsiębiorcy z ubiegania się o zamówienie publiczne z powodu niespełniania warunków wymaganych od wykonawców, Sąd Okręgowy w T. powziął wątpliwość prawną w zakresie wykładni art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy z 29.1.2004 r. Prawo zamówień publicznych1. Wystąpił do Sądu Najwyższego w trybie art. 390 KPC o wyjaśnienie tych wątpliwości, przedstawiając do rozstrzygnięcia następujące zagadnienie prawne: czy nabywca przedsiębiorstwa może ubiegać się o udzielenie zamówienia, powołując się na nabyte wraz z przedsiębiorstwem niezbędną wiedzę i doświadczenie w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 2 PZP w sytuacji, w której zbywca – przedsiębiorca jednoosobowy – prowadzi nadal tę samą działalność gospodarczą? Sąd Najwyższy postanowieniem z 7 października odmówił jednak podjęcia uchwały rozstrzygającej ten problem, uznając, że w istocie nie dotyczy on kwestii prawnych, lecz faktycznych. Rzeczywiście, zagadnienie stanowiące przedmiot zapytania sądu odwoławczego musi mieć charakter zagadnienia prawnego, czyli dotyczyć wykładni prawnej, nie zaś ustaleń związanych z podstawą faktyczną rozstrzygnięcia, a ponadto liczy się wyłącznie takie, które budzi poważne wątpliwości2. W uzasadnieniu do swojego stanowiska Sąd Najwyższy zawarł parę doniosłych spostrzeżeń o charakterze merytorycznym zasługujących na rozwinięcie. Trafnie przy tym zauważył, że to, iż po wniesieniu przedsiębiorstwa do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością tytułem aportu zbywca nadal prowadził działalność gospodarczą, nie ma w rozpoznawanej sprawie większego znaczenia. Problem zaś sprowadza się wyłącznie do tego, czy nabywca przedsiębiorstwa nabywa jednocześnie wiedzę i doświadczenie, o jakich mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 PZP, czy też przymioty te nie wchodzą w skład pojęcia przedsiębiorstwa, pozostając cechami osobistymi...