Abstrakt

W poprzedniej części opracowania wskazałem, iż sam fakt sprzedaży przez osobę fizyczną nieruchomości nabytej wyłącznie jako lokata kapitału (wyłącznie w celach inwestycyjnych) nie może decydować, iż będziemy mieli do czynienia z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 VATU. Kilkanaście lat praktyki stosowania przepisów VATU przez krajowe sądy administracyjne doprowadziło do wykształcenia zasad dotyczących definiowania działalności gospodarczej w przypadku sprzedaży nieruchomości. Przyjmuje się – o ile nieruchomość nie jest zbywana w ramach innej działalności gospodarczej – iż warunkiem koniecznym dla uznania, iż tego rodzaju transakcja podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT jest podjęcie przez sprzedającego aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, angażujących środki analogiczne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, o których mowa w orzeczeniu TSUE z 15.9.2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby (C-180/10) i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć (C-181/10) (dalej orzeczenie TSUE w połączonych w sprawach C-180/10 i C-181/10). W orzeczeniu powyższym Trybunał wielokrotnie podkreślał, iż opodatkowaniu podatkiem VAT nie będą podlegały działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. W konsekwencji również organy podatkowe przyjmują, iż tylko osoby, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT. Wskazane powyżej stwierdzenie pozwala im na uznanie, iż składniki majątku, które nie wchodzą w skład majątku prywatnego nie mogą korzystać z wyłączenia z opodatkowania podatkiem VAT. O ile stwierdzenie powyższe co do zasady jest prawdziwe na gruncie przepisów VAT, o tyle zasadnicze wątpliwości budzi dokonywana przez organy podatkowe interpretacja samego pojęcia majątku prywatnego.