Abstrakt

W poprzednich wydaniach „Nieruchomości C.H. Beck” wskazałem zasady, na których podatnik VAT będący osobą fizyczną może przenieść (wycofać) nieruchomość wykorzystywaną dotychczas w działalności gospodarczej do swojego majątku prywatnego, odwołując się do regulacji art. 7 ust. 2 VATU (przekazanie na potrzeby osobiste)¹ lub art. 14 ust. 1 ust. 7 VATU² (likwidacja działalności). W przypadku odpowiedniego zastosowania jednej z wskazanych powyżej regulacji osoba zbywająca nieruchomość nie będzie już działała w charakterze podatnika VAT, a sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Skorzystanie z wyżej wymienionego rozwiązania wydaje się być szczególnie atrakcyjne w przypadku podatników, którym nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do nieruchomości przekazywanych do majątku prywatnego. Przywołane powyżej regulacje art. 7 ust. 2 VATU i art. 14 ust. 1–7 VATU przewidują opodatkowanie towarów przekazywanych do majątku prywatnego wyłącznie w przypadku gdy przy nabyciu lub wytworzeniu nieruchomości (lub w szczególnych przypadkach również w zakresie przyłączonych do nich części składowych)³ podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. W każdym innym przypadku wycofanie nieruchomości z działalności i jej przekazanie do majątku prywatnego nie będzie powodowało obowiązku opodatkowania podatkiem VAT. W konsekwencji odpowiednie zastosowanie przepisów VATU może być źródłem swego rodzaju optymalizacji transakcji sprzedaży nieruchomości. Z oczywistych względów okoliczność powyższa nie budzi entuzjazmu ze strony organów podatkowych. W niniejszym opracowaniu zajmiemy się właśnie kwestią w jaki sposób organy podatkowe próbują podważać tego typu czynności podejmowane przez podatników VAT.