Abstrakt

W odniesieniu do budynków podatek od nieruchomości wyliczany jest od ich powierzchni użytkowej. W myśl z art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy z 12.1.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 1170 ze zm.; dalej PodLokU), powierzchnią użytkową budynku lub jego części jest powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych, przy czym za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.
Mimo jej ustawowego określenia, powierzchnia użytkowa budynków w tym rozumieniu jest często w praktyce podatkowej przedmiotem różnych wątpliwości. Wynikają one z jednej strony z użytych w powyższej definicji pojęć i sformułowań, bez ich wyczerpującego sprecyzowania. Z drugiej strony problematyczne jest też to, że brak jest uzasadnienia dla stosowania w tym zakresie zasad wynikających z innych regulacji, normujących powierzchnię budynków, z uwagi na szczególny, autonomiczny charakter przedmiotowej definicji.