Abstrakt

Problematyka związana z odnawialnymi źródłami energii w coraz szerszym zakresie jest uwzględniana zarówno w polskiej debacie, jak i praktyce¹. Wcześniejsze kierunki potwierdza treść Krajowego Planu Odbudowy, ukierunkowującego znacząco kluczowe inwestycje w najbliższej perspektywie czasowej. Również z tego powodu warto wrócić do analizy relacji między odnawialnymi źródłami energii a warunkującymi możliwość ich realizacji lokalnymi narzędziami polityki przestrzennej. Tym bardziej że w ostatnich latach pojawiło się sporo ciekawych przypadków.
Na początku warto jednak doprecyzować pojęcia. Ustawa o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych jako elektrownię wiatrową definiuje instalację odnawialnego źródła energii, składającą się z części budowlanej stanowiącej budowlę w rozumieniu Prawa budowlanego oraz urządzeń technicznych, w tym elementów technicznych, w której energia elektryczna jest wytwarzana z energii wiatru, o mocy większej niż moc mikroinstalacji w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z 20.2.2015 r. o odnawialnych źródłach energii (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r., poz. 610; dalej OdnŹródłaEnU). Z kolei w powołanym przepisie przez mikroinstalację rozumie się instalację odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 50 kW, przyłączoną do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV albo o mocy osiągalnej cieplnej w skojarzeniu nie większej niż 150 kW, w której łączna moc zainstalowana elektryczna jest nie większa niż 50 kW. Rozróżnienie to będzie istotne na dalszym etapie.