Abstrakt

Zawarta w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym instytucja renty planistycznej od dawna wzbudza szereg dyskusji i kontrowersji. Jak słusznie stwierdza Karolina Rokicka-Murszewska, „problemy powstałe na tle tej instytucji, mimo wielu lat jej funkcjonowania w polskim porządku prawnym, stanowią przedmiot rozbieżności w orzecznictwie oraz doktrynie¹.” Dlatego wymagają odnoszenia, choćby do aktualnych tez orzeczniczych. Z drugiej strony ważny jest problem wdrażania przy tej okazji zachodniej koncepcji „przenoszenia wartości”.