Abstrakt

W poprzedniej części opracowania omówione zostały ogólne kwestie dotyczące pojęcia terenu budowlanego zdefiniowanego w art. 2 pkt 33 ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r. poz. 106, ze zm.; dalej VATU) jako grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przypomnijmy, iż definicja ta decyduje o zastosowaniu zwolnienia dla terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 VATU. Zarówno zwolnienie dostawy terenów niezabudowanych, jak i pojęcie terenu budowlanego mają swoje źródło w przepisach dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 77 z 23.3.2011, str. 1-22; dalej Dyrektywa VAT). Stąd ich interpretacja powinna być dokonywana zgodnie z Dyrektywą VAT, uwzględniać jej treść oraz cele, a także orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE).