Abstrakt

Niniejszy artykuł przedstawia problematykę dotyczącą stosowania zasady dobrego sąsiedztwa, która w ramach postępowania dotyczącego ustalania warunków zabudowy i zasad zagospodarowania terenu jest szczególnie istotna.
Zasadę dobrego sąsiedztwo należy rozumieć jako konieczność dostosowania nowej inwestycji do zabudowy zastanej na danym obszarze, w szczególności do cech i parametrów o charakterze urbanistycznym oraz architektonicznym. Zasada ta wywodzi się z ustawy z 27.3.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r. poz. 293 ze zm.; dalej PlanZagospU). W ustawie tej określono szereg przesłanek, jakie muszą zostać spełnione, aby inwestor mógł otrzymać decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu. W postępowaniu administracyjnym obowiązkiem organu administracji publicznej jest weryfikacja, czy zasada dobrego sąsiedztwa nie zostanie naruszona. Jest to podstawowy i konieczny do spełnienia warunek, który pozwala uznać inwestycję w planowanym kształcie za możliwą do realizacji w przyszłości. Kierując się faktem, że często granice w tym zakresie są ledwo zauważalne, z kolei różnice pomiędzy zabudową wpisującą się w stan zastany a zabudową dysharmonizującą otoczenie mogą być wbrew pozorom niewielkie, w praktyce kluczem do sukcesu jest prawidłowe odkodowanie norm prawnych kształtujących treść omawianej zasady. Jest to szczególnie istotne chociażby z tego powodu, że zasada dobrego sąsiedztwa rzutuje na konstytucyjnie gwarantowane prawo własności regulowane art. 64 Konstytucji RP, ograniczając w pewnym sensie władztwo nad nieruchomością.