Abstrakt

Studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego stanowią jeden z bardziej problematycznych instrumentów planowania przestrzennego. Z jednej strony powinny zawierać całościową koncepcję lokalnej polityki przestrzennej. Z drugiej strony obecne ramy prawne nie gwarantują w żaden sposób, że tego rodzaju koncepcje zostaną wdrożone. Wpisuje się to zresztą w szerszy dylemat i pytanie o to, jakie instrumenty planowania przestrzennego byłyby w Polsce optymalne – czy bardziej restrykcyjne, czy też bardziej elastyczne. Dotychczasowe doświadczenia pokazują, że w obu przypadkach występuje poważne ryzyko.
Nie zmienia to jednak faktu, że obecny stan prawny zupełnie się nie sprawdza, czego dowodem jest wciąż pogłębiający się chaos przestrzenny. W artykule przeanalizowano w tym kontekście rolę studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz związane z nimi możliwości i konteksty prawne.