Abstrakt

Wprowadzając ustawę z 6.7.1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 2204 ze zm.; dalej KWU), ustawodawca w art. 1 zadeklarował, że księgi wieczyste prowadzi się celem „ustalenia stanu prawnego nieruchomości”, zastępując tym szerszym określenie wcześniejsze określenie tego celu jako „ustalenie stanu praw rzeczowych na nieruchomościach”. Tak zakreślony cel koresponduje z ogólnym kierunkiem rozwoju ksiąg wieczystych, w którym cel prowadzenia ksiąg wieczystych ewoluuje od zadeklarowanego w samym tytule ustawy hipotecznej celu rejestrowania długów na nieruchomościach¹, poprzez przyjęty w zunifikowanym prawie ksiąg wieczystych zgodnie z art. 14 dekretu z 11.11.1946 r. – Prawo rzeczowe (Dz.U. poz. 319, z 1950 r. poz. 312) cel „ustalenia praw rzeczowych na nieruchomościach”², aż po szeroko określony cel „ustalenia stanu prawnego” nieruchomości określony w art. 1 obowiązującej KWU.