Abstrakt

Zarówno przepisy art. 36, jak i art. 37 ustawy z 27.3.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r. poz. 293 ze zm.; dalej PlanZagospPrzestrzU) zawierają materialnoprawne oraz procesowe regulacje dotyczące potencjalnych roszczeń właściciela lub użytkownika wieczystego, zwanego dalej „uprawnionym”, jakie może on kierować do gminy w przypadku uchwalenia i wprowadzenia do obrotu prawnego uchwały rady gminy w sprawie planu miejscowego albo jego zmiany, zaś skutkiem tego jest powstanie takich okoliczności, iż posiadacz praw do nieruchomości będzie ograniczony w dotychczasowym korzystaniu z nieruchomości względnie dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości (jej części) stanie się niemożliwy.
W praktyce stosowania tych regulacji gros problemów pojawia się w związku z możliwością wystosowania wobec gminy roszczenia o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę przewidzianego w art. 36 ust. 1 pkt 1 PlanZagospPrzestrzU. Na tle stosowania tego przepisu unaocznił się problem określenia terminu przedawnienia roszczeń odszkodowawczych. W ostatnich latach w poglądach doktryny, dość powierzchownie traktujących to zagadnienie, jak również w orzecznictwie sądowym zawierającym nieco bardziej pogłębione rozważania w tej materii, znalazły się znacząco rozbieżne poglądy odnoszące się do wspomnianego zagadnienia – terminu przedawnienia roszczeń. Do niedawna przeciwstawne stanowiska w stosunku do kwestii określenia terminu przedawnienia roszczeń odszkodowawczych na podstawie art. 61 ust. 1 pkt 1 PlanZagospPrzestrzU skłaniały autorów do wypowiedzi na ten temat przy okazji innych publikacji naukowych. Tym razem wobec orzeczenia Sądu Najwyższego z 17.10.2019 r. (IV CSK 653/18) w wyniku oddalenia skargi kasacyjnej inwestora, autorzy postanowili podzielić się spostrzeżeniami co do stanowiska wyrażonego w tym wyroku.