Abstrakt
W poprzedniej części opracowania poświęconego zdefiniowaniu dla potrzeb przepisów VATU pojęcia terenu niezabudowanego wskazałem, iż w praktyce krajowej pojęcie to definiowane jest jako działka gruntu, na której nie znajdują się żadne budynki lub budowle w rozumieniu definicji wskazanych w przepisach ustawy z 7.7.1994 r. – Prawo budowlane (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r. poz. 1186 ze zm.; dalej PrBud)1. Powyższa interpretacja odwołuje się do zasad wykładni językowej i potocznego znaczenia tego pojęcia odnoszącego się do znajdującej się na danym terenie zabudowy – rozumianej jako budynki i budowle. Przy czym z uwagi na brak w VATU definicji pojęć „budynków” i „budowli” przyjmuje się, iż należy je interpretować z wykorzystaniem wykładni systemowej zewnętrznej, sięgając do definicji legalnych budynków i budowli zawartych w przepisach PrBud. Wskazałem również, iż ścisłe stosowanie regulacji prawa budowlanego budzi zastrzeżenia z punktu widzenia Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., ze zm.; dalej Dyrektywa VAT). Powyższe uwagi nie wyczerpują jednak problematyki prounijnej interpretacji pojęcia terenu niezabudowanego, która nie pozwala na ograniczenie interpretacji ww. pojęcia wyłącznie do zastosowania wykładni językowej. Należy przypomnieć, iż również w krajowym orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowała się teza, iż w wyniku stosowania prawa europejskiego modyfikacji uległy zasady wykładni przepisów regulujących krajowy podatek VAT. W miejsce dominującej wcześniej wykładni językowej, w szerszym zakresie należy odwoływać się do zasad wykładni celowościowej, a przy interpretacji pojęć użytych w VATU decydujące znaczenie nabiera walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej, a nie dosłowne brzmienie przepisu (wyrok NSA z 17.4.2012 r., I FSK 918/11).
W tej części opracowania dotyczącego interpretacji w podatku VAT pojęcia terenu niezabudowanego omówione zostaną przypadki, w których orzecznictwo dopuszcza odejście od interpretacji opartej na wykładni językowej i posłużenie się metodami wykładni celowościowej.