Abstrakt

Na łamach miesięcznika „Nieruchomości C.H.Beck” nie ma potrzeby szczegółowego omawiania pojęcia nieruchomości w prawie cywilnym. Dla porządku przywołajmy tylko zawartą w art. 46 § 1 KC podstawową definicję nieruchomości, zgodnie z którą nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Niestety wskazanej powyżej definicji, podobnie jak innych regulacji prawa cywilnego, nie można bezpośrednio zastosować dla potrzeb interpretacji przepisów VATU. Co prawda również w VATU istnieją przepisy odwołujące się do cywilnoprawnej definicji nieruchomości, jednak w zakresie pojęć podstawowych, dotyczących określenia przedmiotu opodatkowania, odwołanie się do terminologii prawa cywilnego jest nieprawidłowe. Jest tak, gdyż obecnie obowiązująca ustawa z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 710, ze zm.; dalej VATU), stanowi część unijnego systemu VAT. W momencie przystąpienia do Unii Europejskiej Polska zobowiązała się do dostosowania krajowych przepisów dotyczących podatku VAT do regulacji unijnych. Przejawem tego procesu jest właśnie VATU stanowiąca dostosowanie polskiego ustawodawstwa do postanowień dyrektywy Rady UE 77/388/EWG z 17.5.1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.Urz. WE L 145, s. 1; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 9, t. 1, s. 23, ze zm.). Z dniem 1.1.2007 r. została ona zastąpiona przez dyrektywę Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347, s. 1, ze zm.; dalej Dyrektywa VAT) i jest ona obecnie podstawowym aktem prawa unijnego dotyczącym podatku VAT.