Abstrakt

Przy okazji licznych dyskusji nad kierunkami zmian systemu gospodarki przestrzennej, często dosyć mocno akcentuje się w formie postulatywnej jedną sprawę. W chwili obecnej w stopniu niedostatecznym zbierane są informacje na temat stanu zagospodarowania przestrzennego w gminach. Brak precyzyjnych informacji w tym zakresie znacząco obniża poziom możliwej do prowadzenia – zarówno w skali gminy, jak i w skali województwa – polityki przestrzennej.Między innymi z tego powodu niektóre nowelizacje przepisów – m.in. te wprowadzone do ustawy z 27.3.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 778 ze zm.; dalej PlanZagospPrzestrzU) w ramach ustawy z 9.10.2015 r. o rewitalizacji (Dz.U. z 2015 r., poz. 1777; dalej RewitalU) – mają na celu zmianę tego stanu faktycznego. W tym kontekście warto odnieść się przede wszystkim do art. 32 PlanZagospPrzestrzU, dotyczącym przeprowadzania analiz w zakresie zagospodarowania przestrzennego. Regulacje te, wbrew pozorom, mogą wywierać pewien pośredni wpływ na zagospodarowanie konkretnych nieruchomości. Już w tym miejscu można jednak zauważyć, że nie spełniają one w pełni wszystkich zadań, które powinny zostać zrealizowane w ramach systemu gospodarki przestrzennej. Można próbować wymuszać na gminach prowadzenie polityki przestrzennej bardziej skoordynowanej, opartej na rzeczowych analizach i konkretnych danych. Jednakże wciąż zakres spodziewanych efektów będzie w różnych gminach różny. Nie da się zresztą ustawowo zadekretować, że studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, czy miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego muszą być „dobre”. To kwestia wdrożenia szerszych mechanizmów, związanych chociażby z zintegrowanym planowaniem rozwoju, ograniczeniem roli decyzji administracyjnych, a następnie dążeniem do większej elastyczności planowania. Z tej perspektywy powołany art. 32 PlanZagospPrzestrzU to jedynie namiastka takich rozwiązań i regulacji, które rzeczywiście powinny zostać wprowadzone.