Abstrakt
W pierwszej części niniejszego cyklu poświęconego kondycji sektora lokali komunalnych omówiona została problematyka tzw. luki remontowej, czyli niewystarczających nakładów ponoszonych na utrzymanie budynków, co powoduje ich stopniową degradację. W kolejnym artykule poruszone zostaną zagadnienia związane z rewitalizacją śródmiejskich kamienic. Analiza danych statystycznych publikowanych corocznie w raportach „Informacje o mieszkalnictwie” przez Instytut Rozwoju Miast uwidacznia obraz katastrofalnego stanu technicznego zasobów komunalnych. Przyczyny aktualnego stanu rzeczy są złożone i dotykają takich problemów jak – zaszłości historyczne, niedoinwestowanie przez samorządy, polityka uwłaszczeniowa gminy czy też partycypacja samych mieszkańców w proces utrzymania budynków. Ze względu na fakt, iż dane statystyczne dotyczą całej Polski dalsza degradacja stanu technicznego budynków może skutkować powstaniem problemu społecznego w ogólnokrajowej skali. Pomimo nagłaśniania problemu w mediach od lat samorządy wydają się być pozostawione same sobie z kwestią modernizacji zasobów mieszkaniowych. Wyjątek stanowiły zapowiedzi przedstawicieli rządu z 2013 r. spowodowane doniesieniami Gazety Wyborczej o złym stanie budynków z wielkiej płyty. Ogłoszono wówczas stworzenie narzędzi finansowych mających wspierać tę grupę budynków, jednakże idea ta nie była później rozwijana. Z uwagi na dostęp samorządów do środków unijnych oraz wdrażane przez gminy programy rewitalizacyjne budynków oraz całych dzielnic udział środków publicznych w odnawianiu kamienic jest coraz większy. Celem niniejszej publikacji jest przybliżenie czytelnikom problematyki rewitalizacji obszarów śródmiejskich kamienic oraz próba znalezienia odpowiedzi na pytanie o efektywność i celowość wydatkowania środków publicznych w aktualnie stosowanej formule.