Abstrakt

W poprzednich częściach opracowania omówione zostały kwestie dotyczące określenia, kiedy grunt będzie mógł być uznany za przeznaczony pod zabudowę w rozumieniu definicji wskazanej w art. 2 pkt 33 VATU, czyli w konsekwencji kiedy jego dostawa będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 VATU. Przypomnijmy, iż wskazane powyżej przepisy dla oceny charakteru danego gruntu nakazują odwołać się przede wszystkim do ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rozumieniu ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.; dalej PlanZagospPrzestrzU).Już na tym etapie analizy przepisów VATU pojawiają się trudności interpretacyjne wynikające z faktu, iż ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie są tworzone w celu ich wykorzystywania w przepisach prawa podatkowego. Skupiają się natomiast na zrealizowaniu przyjętej przez organ koncepcji zagospodarowania danego obszaru. Kolejnym przykładem ww. trudności są stany faktyczne, w których zgodnie z postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego niezabudowany grunt obejmuje zarówno tereny przeznaczone pod zabudowę, jak i nie przeznaczone pod zabudowę w rozumieniu art. 2 pkt 33 VATU. Dla zrozumienia aspektu praktycznego omawianego problemu należy zwrócić uwagę na znaczenie pojęcia gruntu jako towaru w VATU. Pod pojęciem towaru – w myśl art. 2 pkt 6 tej ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Grunty spełniają powyższą definicję towarów, wynikającą z art. 2 pkt 6 VATU. W przypadku dostawy gruntu za towar w uważa się każdą odrębną działkę gruntu, czyli działkę objętą jednym numerem ewidencyjnym. W efekcie pomimo, iż z punktu widzenia prawa cywilnego transakcja dotyczy nieruchomości składającej się z kilku działek objętych jedną księgą wieczystą, to przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT będzie każda z tych działek odrębnie. W praktyce zatem w przypadku dostawy nieruchomości składającej się przykładowo z dwóch odrębnych działek geodezyjnych, z których tylko jedna przeznaczona jest w planie miejscowym pod zabudowę, a druga na inne cele np. produkcji rolnej, dla każdej z tych działek znajdą zastosowanie odrębne zasady opodatkowania podatkiem VAT – opodatkowanie stawką 23% dla działki przeznaczanej w planie miejscowym pod zabudowę i zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 VATU, dla działki, która zgodnie z tym planem nie została przeznaczona pod zabudowę. W analizowanym przypadku mamy jednak do czynienia z inną sytuacją. Towar w rozumieniu VATU – działka geodezyjna spełnia jednocześnie dwa kryteria określające sposób jego opodatkowania podatkiem VAT. Przypadki powyższe dotyczą zasadniczo dwóch rodzajów stanów faktycznych:

1) w których przez będący przedmiotem transakcji grunt przebiega linia rozgraniczająca tereny kwalifikowane zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jako tereny budowlane oraz tereny o innym przeznaczeniu, lub grunty te tylko częściowo objęte są planem zagospodarowania przestrzennego;2) w których będący przedmiotem transakcji grunt stanowią tereny, dla których ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przewidują podwójne przeznaczenie. Przy czym tereny o różnym przeznaczeniu nie są rozdzielone liniami rozgraniczającymi.