Abstrakt

Tytuł aktu prawa miejscowego (APM) jest podstawowym elementem identyfikującym i wyróżniającym dany akt normatywny spośród innych aktów normatywnych. Analiza APM prowadzi do wniosku, że tytuły wydawanych APM są niejednokrotnie niezgodne z przepisami regulującymi sposób ich redagowania. Prowadzi to do sytuacji, w której tytuły APM, które powinny być zbudowane według tych samych zasad, są formułowane w sposób zupełnie różny ze względu na podmiot wydający dany APM. Uwaga ta odnosi się nie tylko do tytułu APM, ale także do innych elementów APM, które powinny być w pewnym zakresie zestandaryzowane i tworzone w oparciu o te same reguły. Zgodnie z art. 14 ust. 8 ustawy z 27.3.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.; dalej PlanZagospPrzestrzU) miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (MPZP) jest APM. Akt ten, zgodnie z art. 20 ust. 1 PlanZagospPrzestrzU, jest uchwalany przez radę gminy. Charakter miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jako APM znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym. W wyroku z 17.10.2012 r. WSA w Bydgoszczy (II SA/Bd 654/12, Lex nr 1248580) stwierdził, że „Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego, co oznacza, że ma moc wiążącą, tak jak każdy inny akt normatywny i musi być respektowany bez względu na to, czy jego rozwiązania budzą kontrowersje, dopóki nie zostanie uchylony lub zmieniony”. Podobnie w wyroku WSA w Lublinie z 22.3.2012 r. (II SA/Lu 903/11, Lex nr 1138638) stwierdzono, że „Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, dlatego też brak jest jakichkolwiek podstaw do odmiennego traktowania potrzeby wykładni lub stosowania planu zagospodarowania przestrzennego od wykładni innych powszechnie obowiązujących i opublikowanych przepisów prawnych”. Oznacza to, że do tworzenia MPZP jako APM powinny być stosowane przepisy zasad techniki prawodawczej regulujące zasady tworzenia APM.