Abstrakt

Niniejszy artykuł stanowi kontynuację pierwszej części opracowania dotyczącego wykorzystania postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla potrzeb zwolnienia od podatku VAT dostawy gruntu niezabudowanego. Przypomnijmy, iż art. 43 ust. 1 pkt 9 VATU zwalnia dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 33 VATU terenami budowlanymi są grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Aktualnie obowiązująca definicja terenów budowlanych niewątpliwie przyczyniła się do ujednolicenia i uproszczenia zasad stosowania ww. zwolnienia w podatku VAT. Jednak plany miejscowe nie są tworzone dla potrzeb klasyfikacji gruntu w podatku VAT. Są aktami prawnymi o dużej objętości i wysokim stopniu skomplikowania, a ich autorzy skupiają się na realizowaniu w nich przyjętej koncepcji zagospodarowania terenu. Sytuacja powyższa w oczywisty sposób powoduje trudności w ich interpretacji dla potrzeb VATU. Jednym z takich właśnie przypadków jest prezentowana przez organy podatkowe wykładnia przepisów VATU zakładająca, iż potencjalna możliwość wzniesienia jakiegokolwiek obiektu budowanego w rozumieniu art. 3 ustawy z 7.7.1994 r. – Prawo Budowlane (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.), tj. budynków, budowli lub obiektów małej architektury w ramach przeznaczenia mieszanego lub uzupełniającego, przesądza, o tym, iż jest to grunt przeznaczony pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W szczególności organy podatkowe stoją na stanowisku, iż takie swoiste „odrolnienie” terenu dla potrzeb VATU możliwe jest, gdy oprócz podstawowego przeznaczenia gruntu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na cele niebudowlane, tj. rolne leśne czy też zieleni, plan ten przewiduje możliwość realizacji obiektów budowlanych poprzez wskazanie w tym palnie przeznaczenia uzupełniającego terenu. W moim przekonaniu, kwalifikacji terenu dla potrzeb zwolnienia z podatku VAT – ustalenia, czy jest ona przeznaczony pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego – należy dokonywać, kierując się podstawowym przeznaczaniem terenu w planie miejscowym wyznaczanym przez symbol graficzny, jakim teren ten jest oznaczony w części graficznej planu. Należy w tym miejscu przypomnieć, iż załącznik nr 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26.8.2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (dalej: ZakrMPZPR) wskazuje podstawowe kategorie oznaczeń literowych stosowanych w treści planu odkreślającej przeznaczenie danego terenu (patrz część I artykułu, Nieruchomości C.H. Beck Nr 10/2015 s. 31). Analiza przywołanych powyżej przepisów rozporządzenia wskazuje, iż terenem przeznaczonym pod zabudowę są treny określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolami literowymi: MN, MW, U, US, UC, RU, RM, KD, KDW, KW, E, G, W, K, T, O i C. W tych przypadkach obiekty budowlane, które mają być na tych terenach wzniesione determinują jego przeznaczenie – przyszłe wykorzystanie pod zabudowę. Natomiast terenami co do zasady nie przeznaczonymi pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania, a więc korzystającymi ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 VATU są tereny określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolami literowymi: R, ZN, ZL, ZP, ZD, WM i WS. W tych przypadkach celem, jakiemu tereny te mają służyć w przyszłości, jest gospodarka rolna, leśna czy też utrzymanie terenów zielonych i nie można uznać tych gruntów za tereny przeznaczone pod zabudowę w rozumieniu posta­nowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W praktyce analizując przeznaczenie konkretnego terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, można spotkać nieco inne oznaczenia graficzne. Możliwość stosowania mieszanych i uzupełniających oznaczeń barwnych i literowych dopuszcza wprost § 9 pkt 4 1 ZakrMPZPR. Na tego typu oznaczenia w planie miejscowym należy zwrócić uwagę, gdyż służą one w szczególności dla wyraźnego oznaczenia w planie miejscowym terenów, na których w ramach przeznaczenia uzupełniającego plan ten dopuszcza lokalizację obiektów budowlanych. Jednak zastosowanie w planie miejscowym dodatkowych oznaczeń nie zmienia podstawowego przeznaczania terenu, lecz wyłącznie doprecyzowuje sposób jego zagospodarowania poprzez dopuszczenie możliwości realizacji obiektów budowlanych związanych lub wspierających podstawowe przeznaczanie tego terenu. W świetle podstawowych zasad tworzenia planu miejscowego nie może być inaczej. Zastosowanie w planie rozszerzonych oznaczeń terenów wskazanych w załączniku nr 1 do ZakrMPZPR możliwe jest, pod warunkiem iż przepisów planu wynika jednoznaczne odczytanie przeznaczenie terenu, a określone na tym terenie funkcje nie są wzajemnie sprzeczne. Z tych powodów nie jest możliwym przeznaczenie terenu w planie miejscowym np. na cele upraw rolnych i jednocześnie na cele budowlane. Samo wskazanie w planie miejscowym przeznaczenia uzupełniającego może być dokonane nie tylko poprzez zastosowanie w tym planie dodatkowych oznaczeń graficznych i literowych. Autorzy planu mogą posłużyć się podstawowymi oznaczeniami wskazanymi w załączniku nr 1 ZakrMPZPR, wskazując możliwość wzniesienia obiektów budowlanych w szczegółowym opisanie zagospodarowania tego terenu znajdującym się w części tekstowej planu.