Abstrakt

W niniejszym opracowaniu zostaną omówione kwestie związane z zastosowaniem postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla potrzeb zwolnienia dostawy gruntu niezabudowanego wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 9 VATU. Począwszy od 1.4.2013 r. nowelizacja przepisów VATU zmodyfikowała treść zwolnienia i wprowadziła do ustawy legalną definicję terenów budowlanych. Zgodnie z art. 2 pkt 33 VATU terenami budowlanymi są wyłącznie grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W konsekwencji, gdy dla danego gruntu nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego lub w stosunku do niego nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, grunt ten – w rozumieniu VATU – nie stanowi terenu budowlanego i jego dostawa podlega zwolnieniu od podatku VAT. Bez znaczenia dla powyższej kwalifikacji pozostaje sposób jego użytkowania, czy też „budowlane zamiary” nabywcy w stosunku do nieruchomości będącej przedmiotem transakcji. W szczególności, w przeciwieństwie do stanu prawnego obowiązującego przed dniem 1.4.2013 r., dla klasyfikacji gruntu nie mają znaczenia inne dokumenty mogące określać jego przeznaczenie. W pierwszym rzędzie uwaga powyższa dotyczy danych zawartych w ewidencji gruntów. Aktualnie obowiązująca definicja terenów budowlanych niewątpliwie przyczyniła się do ujednolicenia i uproszczenia zasad stosowania zwolnienia w podatku VAT dostawy gruntu niezabudowanego. Jednak w praktyce obrotu nieruchomościami, głównie za sprawą organów podatkowych, wciąż pojawiają się wątpliwości interpretacyjne. Z uwagi na obszerność tematu opracowanie zostanie podzielone na kilka części. Poniżej przedstawiona zostanie problematyka dotycząca samego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wykorzystania jego postanowień dla ustalenia przeznaczenia terenu będącego przedmiotem transakcji. W kolejnych częściach omówione zostaną występujące w praktyce problemy z ustaleniem kiedy dane tereny będą mogły być uznane za grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego w rozumieniu definicji wskazanej w art. 2 pkt 33 VATU.