Nieruchomości

nr 7/2013

Budowa elektrowni wiatrowych na terenach rolniczych (Dodatek do Nieruchomości 7/2013)

Alicja Plucińska-Filipowicz
sędzia NSA
Abstrakt

1. Teren przewidziany w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, jako akcie polityki przestrzennej gminy, może być – pomimo takiego jak w studium przeznaczenia danego terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, wobec dopuszczenia planem realizacji infrastruktury technicznej polegającej na budowie urządzeń elektrowni wiatrowych (wiatraków) – zajęty nie tylko pod uprawy charakterystyczne dla terenów rolnych, ale także pod te urządzenia.
2. Urządzenia elektrowni wiatrowych (wiatraków), służące do wytwarzania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych (wiatru), stanowią infrastrukturę techniczną w rozumieniu norm ustawy z 27.3.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Do takiej konstatacji dochodzi się w drodze wykładni przepisów, wobec braku normatywnej definicji tego pojęcia. W tym przypadku „infrastruktura techniczna” to urządzenia, sieci przesyłowe i związane z nimi niezbędne i podstawowe usługi dla określonej jednostki przestrzenno-gospodarczej w zakresie energetyki. Wiatrak to urządzenie niezbędne do świadczenia dostaw energii elektrycznej wytwarzanej z wiatru, koniecznej do funkcjonowania społeczności (także wiejskiej) w tym m.in. do produkcji rolnej i hodowlanej, które należy zakwalifikować do urządzeń infrastruktury technicznej i nie powinno być traktowane jako obiekt przemysłowy. Jeżeli więc w studium uwarunkowań i kierunków polityki przestrzennej gminy dany teren w ogólny sposób określa się jako obszary rolne, to gmina jest uprawniona do wskazania w planie miejscowym, że na tym terenie dopuszcza się możliwość realizacji takich urządzeń infrastruktury technicznej (wiatraków), które powinny służyć także dla rozwoju terenów rolnych.
3. Dopiero naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania (oceny) skargi. Brak wskazania naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia zamyka w efekcie drogę do rozpoznania i oceny podnoszonych w skardze zarzutów merytorycznych.
Poglądy powyższe zostały wyrażone w wyroku WSA w Opolu z 22.10.2009 r., II SA/OP 520/07, który stał się prawomocny wobec oddalenia wniesionej od niego skargi kasacyjnej wyrokiem NSA z 21.4.2010 r., II OSK 310/10.