Abstrakt

W interesie każdego przedsiębiorcy, dążącego do zminimalizowania ryzyka gospodarczego jest możliwie najlepsze zabezpieczenie własnych roszczeń w sytuacji, gdy druga strona kontraktu nie wykonuje bądź nienależycie wykonuje swoje zobowiązania. Prawidłowość tę w sposób oczywisty należy przenieść na grunt stosunków najmu, w których wynajmujący są zainteresowani zagwarantowaniem sobie spłaty przez najemców czynszu najmu i innych należności wynikających z zawartych umów. Wydaje się, że szczególnie istotnym, właśnie teraz w dobie kryzysu gospodarczego jest właściwe zabezpieczanie roszczeń pieniężnych wynajmujących lokale, albowiem samo tylko wypowiedzenie umowy najmu bez zachowania okresów wypowiedzenia w trybie art. 687 KC, może okazać się niewystarczające dla ochrony ich interesów finansowych, gdyż do czasu gdy uprawnienie to w świetle reguł kodeksowych będzie mogło być skutecznie zrealizowane, zadłużenie najemcy będzie rosnąć. Co więcej, nawet definitywne zakończenie stosunku najmu nie przesądza dobrowolnego uregulowania przez najemcę zobowiązań wynikających z umowy najmu. Przy tej okazji zaakcentować trzeba, że jedną formę zabezpieczenia roszczeń pieniężnych zagwarantował wynajmującym już sam ustawodawca. Mowa tu o zastawie ustawowym uregulowanym w art. 670 KC, który został pomyślany dla zabezpieczenia czynszu oraz świadczeń dodatkowych, z którymi najemca zalega nie dłużej niż rok. Jednakowoż zabezpieczenie to dotyczy jedynie określonej grupy roszczeń wynajmujących wprost wskazanych w przepisie, nie obejmuje zatem szeregu innych spotykanych w stosunkach najmu jak chociażby z tytułu kar umownych, a nadto jest ograniczone wyłącznie do wartości tych roszczeń za okres jednego roku. Oczywistym jest, że w takiej sytuacji wynajmujący wprowadzają, do łączących ich z najemcami umów, szereg zabezpieczeń dostępnych na bazie obowiązujących regulacji prawnych, a opracowanie niniejsze stanowi przegląd wybranych z nich.