Abstrakt

Istotą sporów pomiędzy podatnikami a organami jest uznanie za budowlę, w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z 12.1.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz.U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.; dalej PLokU) linii kablowych (telekomunikacyjnych) umieszczanych w kanalizacji kablowej, a w konsekwencji stwierdzenie, że stanowią one przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 3 PLokU. W świetle obowiązujących przepisów sieci techniczne, w tym telekomunikacyjne, kwalifikują się do zakresu przedmiotowego budowli, a tym samym podlegają opodatkowaniu.

Wstanie prawnym obowiązującym od 1.1.2003 r. podjęcie budowli podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości należy ustalać na podstawie przepisów art. 1a ust. 1 pkt 2 PLokU z uwzględnieniem regulacji zawartych w art. 3 pkt 3 i pkt 9 ustawy z 7.7.1994 r. – Prawo budowlane (tekst jedn. Dz.U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ze zm.). Z przepisów tych wynika, że linie (sieci) telekomunikacyjne są budowlą stanowiącą przedmiot opodatkowania tym podatkiem. Na budowlę tę składają się zarówno podziemne kanały kanalizacyjne, jak i kable stanowiące część składową tej budowli¹.

Określenie przedmiotu opodatkowania

Przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości są m.in. budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 2 ust. 1 pkt 3 PLokU). W art. 1a ust. 1 pkt 2 PLokU budowlę na potrzeby ustawy podatkowej zdefiniowano jako obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Uregulowanie w ten sposób przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości nastąpiło w ustawie z 30.10.2002 r. o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 200, poz. 1683) obowiązującej od 1.1.2003 r. Jednym z celów tej nowelizacji było doprecyzowanie przepisów i wyeliminowanie występujących trudności interpretacyjnych. W stanie prawnym obowiązującym przed tą datą przepisy PLokU nie zawierały samodzielnej definicji „budowli” oraz nie odwoływały się w tym względzie do przepisów prawa budowlanego. Określenie przedmiotu opodatkowania w drodze wykładni następowało jednak z uwzględnieniem treści przepisów prawa budowlanego². Przyjęta nowelizacja eliminowała występujące rozbieżności co do zaliczenia poszczególnych obiektów budowlanych do przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości. W definicji art. 1a ust. 1 pkt 2 PLokU w brzmieniu wprowadzonym w art. 1 pkt 2 ustawy nowelizującej przyjęto, że budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

W konsekwencji odesłanie do „przepisów prawa budowlanego”, a nie do przepisów ustawy prawo budowlane oznacza, iż [...]