Abstrakt

System dodatków mieszkaniowych został wprowadzony ustawą z 2.7.1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 120, poz. 787 ze zm.). Podstawowym celem tej ustawy było przeprowadzenie reformy czynszów, polegającej na odejściu od ustalania stawek czynszu na szczeblu centralnym i przekazaniu tej kompetencji gminom. Z kolei w celu ochrony lokatorów, z jednej strony, ograniczono pułap stawek czynszowych do 3% wartości odtworzeniowej budynków, a z drugiej strony, wprowadzono pomoc finansową w formie dodatków mieszkaniowych. Zamiarem ustawodawcy była więc ochrona najuboższych poprzez skierowanie pomocy do gospodarstw domowych o najniższych dochodach.

Dla umożliwienia gminom prowadzenia aktywnej polityki czynszowej i pełnego urynkowienia gospodarki mieszkaniowej, ustawą z 21.6.2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 81, poz. 734 ze zm.; dalej: DodMieszU), zmodyfikowano system dodatków mieszkaniowych, m.in. poprzez zmianę progów dochodowych uprawniających do dodatku oraz poprzez zwiększenie udziału własnego w ponoszeniu wydatków za zajmowane mieszkanie beneficjentów dodatku mieszkaniowego.

Idea dodatków mieszkaniowych sprowadza się do pokrycia ze środków publicznych części ponoszonych wydatków mieszkaniowych w tej części, która przekracza ustalony, dopuszczalny w naszych warunkach, poziom. Dodatek mieszkaniowy jest więc świadczeniem publicznoprawnym, przysługującym osobie spełniającej określone prawem warunki, którego celem jest pokrycie z funduszy publicznych części wydatków związanych z utrzymaniem mieszkania.

Obligatoryjne warunki otrzymania dodatku

Na samym wstępie należy odróżnić prawo do przyznania dodatku mieszkaniowego od prawa do dodatku. Prawo do przyznania dodatku powstaje ex lege z chwilą spełnienia się wskazanych ustawą przesłanek. Natomiast prawo do dodatku powstaje na [...]