Abstrakt

Zarządzanie nieruchomościami istniało już na bardzo wczesnym etapie rozwoju naszej cywilizacji. W Polsce z reguły wywodzimy genezę zawodu z roli rządcy w majątkach ziemskich. Rewolucja przemysłowa i gwałtowny rozwój miast w XIX i XX w. spowodowały wzrost liczby nieruchomości, a wraz z nią systematycznie rosła liczba właścicieli, którzy nie chcieli lub nie mogli zajmować się swoimi posiadłościami. Pojawiło się więc istotne zapotrzebowanie na osoby mogące w pewnym zakresie zastąpić właściciela we władaniu nieruchomością.

W miarę jak postępowało zróżnicowanie rodzajów nieruchomości różna była rola zarządcy. Inne były jego zadania w majątku ziemskim, kamienicy na wynajem czy zakładzie przemysłowym. Rozwój gospodarki kapitalistycznej oraz związane z tym cykle gospodarcze wpłynęły na podniesienie rangi zawodu. Recesja, która w latach 20. i 30. XX w. ogarnęła Europę i Stany Zjednoczone, wyraźnie pokazała, że nieruchomości komercyjne, które były fachowo prowadzone, kryzys dotknął w znacznie mniejszym stopniu. Od tego momentu znacznie przyspieszył proces ewolucji zawodu od funkcji administratora utrzymującego budynek w sprawności technicznej i wykonującego polecenia właściciela, do osoby zarządzającej nieruchomością, ustalającej strategię funkcjonowania obiektu, tak aby zrealizować cele właściciela. Zakres możliwych działań zarządcy rozszerzył się o nowy aspekt - troski o nieruchomość rozumianą jako zainwestowany kapitał.